1. Mósebók

Enn reynir Guð á trú Nóa. Ekkert náttúrlegt bendir til þess að fari að rigna. Nói hefur ekkert að byggja á nema þetta fyrirheiti Drottins um rigninguna. Þetta hefur líka reynt á trú allrar fjölskyldunnar. Hvað skyldu nágrannarnir hafa sagt, þegar þessir kjánar eða brjálæðingar voru að hamast við að byggja þetta skips-ferlíki.

Síðan fóru þeir að hleypa inn dýrum og fuglum í heila viku og síðan allri fjölskyldunni. Og ekki sást ský á lofti! Ef til vill hefur koma dýranna og fuglanna inn í örkina vakið undrun og ótta hjá þeim mönnum, sem óspart hafa verið búnir að hæða fjölskylduna. Ýmsir trúaðir menn, sem treysta blint á Guð, hafa fengið skamt af slíku háði á ýmsum tímum. Guð hefur aldrei brugðist mönnum, sem í lifandi trú treysta Drottni og fyrirheitum hans.

Hlýðni Nóa er okkur fyrirmynd:

Um aldur Nóa er getið í 5. kap:

Og er Nói var fimm hundruð ára gat hann Sem Kam og Jafet. (1M 5:32.)

Eftir það fer hann að byggja örkina, samkvæmt boði Drottins. Í sjötta versi í texta okkar stendur:

Í lok þessarar frásagnar er lögð áhersla á að Nói hlýddi Guði nákvæmlega í öllu. Þetta er trúuðum fyrirmynd.

Síðan er er þetta nánar skilgreint:

Í lok 16. v. stendur:

Hér reynir enn á trú Nóa og fjölskyldunnar. Þau voru læst inni. Hvernig og hvenær skyldu þau komast út með öll dýrin og hvenær skyldu matarbirgðirnar þrjóta, sem þau höfðu tekið með fyrir menn og dýr?

Í smáum stíl reynir Guð enn á trú hinna trúuðu um afkomu fyrir fjölskylduna og dýrin, sem þeir rækta. Skyldi ekki margur bóndinn á Íslandi í gamla daga hafa fengið eins og ofurlítið sýnishorn af vandamálum Nóa og fjölskyldnanna í Örkinni! Trúaðir fátæklingar þekkja líka þessa trúarbaráttu, að treysta Drottni, þegar allt virðist vera svart og vonlaust. Ef til vill átt þú minningar í þessa átt í þínu lífi eða foreldranna.

Ararat er á landamærum Tyrklands og fyrrverandi Sovétríkjanna. Hæð þess er talin vera 5185 m. yfir sjávarmáli. Fram að þessu hefur verið stranglega bannað að rannsaka þetta fjall, en þeir sem flogið hafa yfir það, hafa sagt, að þar sé efst uppi eitthvað sem líkist stóru skipsferlíki.

Í kaflanum á undan stóð í 11. versinu: Á sex hundraðasta aldursári Nóa í öðrum mánuðinum á seytjánda degi mánaðarins, á þeim degi opnuðust allar uppsprettur hins mikla undirdjúps.
Í 8. kap., sem við erum að lesa, í 13. versinu, lásum við: Og á sexhundaðasta og fyrsta ári, í öðrum mánuðinum á fyrsta degi mánaðarins, var vatnið þornað á jörðinni.

Berið þetta saman og finnið út hve langur tími þetta er. Það hefur ekki veitt af miklum matarbirgðum bæði fyrir fólk og dýr. Takið eftir nákvæmninni í frásögninni. Hér er enginn slumpa-reikningur. Það styrkir sannleiksgildi sögunnar.

Það næsta sem sagt er frá, þarf ekki að hafa gerst strax eftir að örkin var tæmd, heldur eitthvað seinna:

Meginhluti þessarar sögu er sagður svo einfalt og blátt áfram, að nútíma skáld hafa notað söguna dálítið breytta í leikrit og myndasögur fyrir börn.

Mér hefur verið sagt, af trúverðugum mönnum, að jarðlög um allan heim sýni, að vatn hafi legið yfir jörðinni um langan tíma og á fyrstu tímum jarðarinnar hafi jörðin verið óskipt heild og sjórinn óskiptur. Síðan hafi jörðin klofnað og hlutarnir rekið hver frá öðrum og höfin myndast við það í líku formi og nú er. Þetta er nefnt Landrekskenningin og er kennd í skólum landsins. Hið svokallaða Nóa-flóð hefur verið áður en þetta landrek átti sér stað. Sagan sem við vorum að lesa er meiri sannleikur, en menn almennt vilja viðurkenna.

  ^{[Aths. 3-1]}

Hér er [fyrst og fremst] varað við að drekka mannsblóð, en það mun hafa verið algengt meðal þeirra manna sem útrýmt var í Nóaflóðinu eða syndaflóðinu og hefur þekkst hjá einstaka villtum þjóðflokkum síðustu alda, en líklega ekki á okkar öld nema hjá Satansdýrkendum. Þar er það stundað að drekka mannsblóð, segja þeir sem til þekkja.

Síðan gerði Guð sáttmála við Nóa og mannkynið, sem regnboginn á alltaf að minna á: að Guð ætli aldrei að útrýma mannkyninu með vatnsflóði. Á því endar þessi þáttur 9. kapítulans.

Þetta er athyglisverður þáttur. Ef til vill hefur þessi saga, sem er miklu eldri en saga Abrahams og Ísraelsþjóðarinnar, haft áhrif á hina ríku blygðunartilfinningu meðal Ísraelsmanna og Gyðinga okkar tíma. Rómverjar munu hafa krossfest menn nakta og aukið þannig á andlega kvöl þeirra. Lendarklæðin sem höfð eru yfir lend Jesú á krosslíkönum, var siðferðiskrafa kaþólsku kirkjunnar, þegar farið var að framleiða slík líkön.

Theresa Neumann, stúlkan í Konnesruth, sem sá fyrir sér í sýn krossfestingu Jesú á föstudeginum langa í nokkur ár og fékk sjálf naglasárin á hendur og fætur, sagðist sjá, að Jesús hafi verðið krossfestur nakinn, og henni virtist það hafa aukið mikið á sálarkvalir hans.

Í versunum 24-27 sjáum við viðbrögð Nóa, þegar hann vaknaði af vímunni, að hann átaldi son sinn sem líklega hefur gert gaman að því að hafa séð nekt föður síns. Nói lýsti bölvun yfir son sinn fyrir vikið. Það gæti bent til þess, að þarna sé ekki nema hálfsögð saga um afskipti sonarins við föðurinn, þegar hann sá hann nakinn.

Ölglaðir Svíar gerðu grín að drykkju Nóa og ortu um hann drykkjusöng, sem Íslendingar þýddu og syngja í drykkjusvalli. Það er söngurinn: Gamli Nói, gamli Nói, guðhræddur og vís. Trúaðir menn líta á hann sem guðlast, sérstaklega Svíar.

Síðustu tvö versin segja frá lífaldri Nóa og andláti.

Ég hleyp yfir 10. kapítula, því hann er ættartala, sem hefur enga uppbyggilega þýðingu.

Ég hleyp líka að mestu yfir 11. kapítula um Babelsturninn, sem varð til þess að Drottinn ruglaði tungum manna, þ.e. menn hættu að skilja hver aðra og smátt og smátt mynduðust ný tungumál. Í kapítulanum má skilja, að slík dreifing eða sundurgreining og tvístrun manna út um heiminn, hafi átt sér stað, en þá gæti heimurinn hafa verið óskiptur, þ.e. áður en landrek átti sér stað.

Enn fremur hleyp ég yfir með þeim kapítula ættartölu Abrahams sem heild, en tek upp síðustu nöfnin í sambandi við næsta lestur, sem verður um forföður Ísraelsmanna, Abram, eða Abraham. ^{[Aths. 3-2]}