1. Mósebók

Biblíuleg merking í orðinu hús er húsbóndavald yfir ættinni og öllu starfsfólki og öllum eignum húsbóndans. Í orðum Abrams sjáum við, að þrá hans eftir erfingja er efst í huga hans. En hann nefnir vandamálið við Guð, þar sem Guð er að tala við hann í sýninni.

Guð svarar bæn Abrams:

Þessu til staðfestingar og sem fyrirheit um ógrynni fjölda afkomenda, segir Guð honum að telja stjörnurnar á himninum, því afkomendur hans munu verða í líkingu við þann fjölda.

Ef við höfum í huga, að í þeim fjölda er fólginn allur sá skari, sem frelsast fyrir trú, eins og Abraham, þ.e. ásamt trúuðum, kristnum Gyðingum, -- þ.e. allir kristnir menn, sem frelsast fyrir trú á öllum tímum frá Abraham til enda þessa heims -- þá sjáum við hve stórkostlegur sannleikur þetta loforð eða fyrirheiti Guðs er, sem hann gaf Abraham.

Fyrir trú gefur Guð honum á ný fyrirheiti:

Abram (Abraham) biður um tákn og Drottin lætur hann útbúa fórn, sem Abram á fullt í fangi með að verja fyrir hræfuglum. Sú barátta endar með því að svefnhöfgi hnígur á Abram og hann verður hræddur. Þá fær Abram að heyra spádóm um afkomendurna, sem er fremur ógnvekjandi fyrir Abram, en við vitum að rættist í þrælahaldinu í Egyptalandi, sem sagt er frá í 2. Mósebók í fyrstu 14 kapítulunum.

Kapítulanum lýkur með staðfestingu á sáttmála Guðs við Abram (Abraham):

Það er margt hægt að læra af þessari stuttu frásögn.

Saraí hona Abrams er orðin það gömul, að kvenlegt eðli (tíðir) er horfið frá henni. Hún trúir ekki á kraftaverk í fyrirheiti Guðs, -- trúir jafnvel ekki framar fyrirheitum Guðs, sem Abram hafði sagt henni frá í hrifningu sinni. Hún kennir í brjósti um eiginmann sinn, þennan trúaða sakleysingja og vill bjarga honum frá því að verða að arfleiða óskyldan mann að eignum og völdum. Hún gefur honum ambátt sína til þess að fullnægja þeirri þörf hans að eignast barn.

Þetta staðfestir um leið hið algera réttleysi ambáttanna. Þær voru réttlausar eins og skepnur, ekki bara á þessum tímum, heldur á öllum tímum fram á okkar daga.

Þetta sýnir líka, að þarna var veikasti bletturinn í trú Abrams: Hann hafði ekki fengið afkomandann, sem Guð hafði lofað honum. Gat Guð bjargað því héðan af, þar sem konan hans var komin úr barneign?

Berið þetta saman við frásögnina í Lúk. 1. kap. um Sakaría prest og konu hans. Þar hafði myndast sama vonleysið, svo að Sakaría trúði ekki engli Guðs sem sagði honum að hann mundi eignast son og hann skyldi láta hann heita Jóhannes.

Guði er ekkert ómáttugt. Það fengu bæði Abram og Sakaría að reyna.

En þetta sem Saraí gerði, var ekki í áætlun Guðs. Það leiddi því til erfiðleika seinna. Á þessum tímum, og ennþá hjá mörgum þjóðflokkum, eru konur, sem ekki geta átt börn, fyrirleitnar og álitið að Guð eða guðirnir séu að hegna þeim fyrir eitthvað. Fyrirlitningu ambáttar sinnar mátti Saraí nú þola, og líka fyrirlitningu allra nágrannanna.

Saraí kennir manni sínum um þetta:

Hér sjáum við enn nánar réttleysi ambáttarinnar. Nú er ambáttin aftur eign síns fyrri eiganda, Saraí, sem í hatri sínu og hefnigirni hrjáir hana og þjáir, svo að hún flýr að heiman.

Með orðunum: "Ég er almáttugur Guð," gefur Guð til kynna, að hann geti látið konu hans fæða barn, þótt hún sé komin úr barneign af elli. Þetta eru orðin, sem Abram þarf að gera sér grein fyrir og treysta blint. Þannig þarf okkar trú líka að vera. Abraham er að vísu búinn að sannfæra sig og fólk sitt um, að hann hafi getu til að geta barn, en vissi nú, að með því hafði hann vantreyst Guði.

Nú hefur Guð sjálfur breytt nafni hans sem verðandi föður margra þjóða. Hvað felur það í sér?

Ísraelsmenn eða Gyðingarnir eru bara ein þjóð, en ekki margar þjóðir. Í þessu fyrirheiti felst loforð Guðs og fyrirheiti um að Abraham verði faðir allra þeirra sem frelsast fyrir trú á þann Guð, sem gaf honum fyrirheitið og margprófaði trú hans. Það er sá Guð, sem kynnti sig mörgum öldum seinna með því að senda eingetinn son sinn til að fæðast inn í þennan heim fyrir getnað heilags anda í stað mannlegs getnaðar og fyrir fórn hans að friðþægja fyrir allar syndir þeirra sem við honum taka í trú, svo að þeir komist í "Paradís Guðs" á himnum. Það er trðuin á Jesú Krist.

Eigir þú lifandi trú í Jesú Kristi, átt þú Abraham að "föður" í trúarlegum skilningi.

En Guð gerði við Abraham sérstakan trúarsáttála fyrir alla karlkyns afkomendur hans af hans ættstofni. Það er umskurnarsáttmálinn, sem varð varanlegt merki á líkama þeirra.

Fyrir þá sem ekki vita, hvað hér er átt við, er rétt að útskýra nánar hvernig þeir drengir voru merktir Guði með umskurninni, sem fæddust eftir að Abraham fékk þessa skipun:

Þegar drengirnir voru 8 daga gamlir var yfirhúðin, sem hylur hettuna á typpi drengsins, numin burtu með beittum hníf. Þegar þetta var gert á áttunda degi eftir fæðingu, mun blæðing hafa stöðvast næstum undir eins, en olli mun meiri blæðingu væri það gert síðar. Þegar þetta var gert á fullorðnum mönnum voru þeir alllengi að ná sér. Þannig var umskurnin framkvæmd á Abraham og hinum fyrstu karlmönnum, sem létu umskerast.

Umskurn er stundum framkvæmd í dag á líkan hátt af læknum, þegar um er að ræða of þrönga yfirhúð, og eins er þessi aðgerð algeng á drengjum um alla Ameríku. Ég veit ekki hve gamlir þeir eru, þegar þeir eru umskornir. Auk þess eru drengir múslima, þ.e. Múhameðstrúarmanna, umskornir, þegar þeir eru 12 ára gamlir að ég held. Mér er sagt, að enginn umskorinn Gyðingur fái krabbamein í kynfærin. Sé það rangt, vildi ég vita það.

Jesús var umskorinn á áttunda degi, sbr. Lúk. 2:21.

Takið eftir, að Abraham biður fyrir þessum syni sínum. Auk þess er trú hans veik fyrir slíku undri, að hann og hans kona, -- komin yfir frjósemistíma kvenna, eigi eftir að eiga saman barn. En Guð er almáttugur.

Í næsta kapítula er nánar sagt frá viðbrögðum Abrahams og Söru við þessari frétt, um að þau muni eignist barn í elli sinni.

Það sem eftir er af þessum kapítula, er frásögn um hlýðni Abrahams gagnvart umskurnarbeiðni eða kröfu Drottins, en það hefur verið mikið hlýðnisátak fyrir karlmennina unga og gamla.