1. Mósebók

Í skýringum 18. kap. kom það fram, að engill þýðir sendiboði og getur verið hvort heldur sem er andlegar verur eða mannlegar. Af frásögn síðasta kap. er augljóst, að þetta eru guðlegir sendiboðar.

Í borgarhliði sátu fyrirmenn borgarinnar. Það segir okkur mikið um Lot. Lot er sá sem tekur á móti aðkomumönnunum með austurlenskri gestrisni. En ákafi hans við að fá þá til að koma inn í hús sitt stafar augljóslega af því, að hann veit, hve ógurlega hættulegt er fyrir aðkomandi að vera á götum úti um nætur, því spillingin í borginni er óstjórnleg, eins og síðar kemur fram. Honum tekst að fá þá inn í hús sitt.

Í næstu versum sjáum við á hvaða stigi spillingin er:

Þetta gæti þýtt: að þekkja þá, en hvers vegna þá þetta óvenjulega orðalag: að kenna þeirra? Mér skilst að það merki, að bæjarbúar heimti að hafa við þá kynmök alla nóttina, því þarna mun hafa verið megn kynvilla ríkjandi. Þessa ályktun styður svar Lots, þar sem hann í gestrisni sinni við komumenn býður götuskrílnum að hafa heldur afnot af dætrum sínum um nóttina. Það sýnir viðbjóðLots á kynvillunni og takmarkalausa virðingu fyrir gestum sínum, sem hann skynjar að sé Drottinn sjálfur.

"...Aðeins megið þér ekkert gjöra þessum mönnum, úr því að þeir eru komnir undir skugga þaks míns", segir Lot við götuskrílinn. Hér kenur líka fram hin rótgróna hefð fyrir gestrisni Austurlandabúa, sem enn er ríkjandi meðal múslíma, (Múhameðstrúarmanna). Jafnvel hatursmenn þeirra eru óhultir hjá þeim, meðan þeir eru undir þaki þeirra, en jafnskjótt og þeir eru komnir út úr dyrunum, gætu þeir drepið þá.

En hjá Lot var ekki um neitt slíkt að ræða. Hann sá í gestum sínum hið guðdómlega og vildi leggja allt í sölurnar til að þeim yrði ekkert mein gert. Til þess að þeir væru óhultir, vildi hann fórna hreinleika dætra sinna.

Við sjáum í 9. versi, hve illskeyttur skríllinn var.

Nú eru það gestirnir sem taka til sinna ráða:

Hér beita þeir guðdómleika sínum til hjálpar. Þannig var Lot og fjölskylda hans í vörslu Drottins. Nú fær Lot að vita, að Drottinn ætlar að eyða borgina, en honum og allri fjölskyldu hans er gefinn kostur á að bjargast, frelsast, með því að flýja í skyndi úr borginni. Tengdasynirnir, héldu að Lot væri að gera að gamni sínu,og tóku ekkert mark á þeim tilmælum, og fóru hvergi. Afleiðingunum þarf ekki að lýsa.

Kall Drottins er oft svo áríðandi, að það veltur á lífi eða dauða að hlýða kallinu, a.m.k. andlega talað. Sumir menn fá fleiri en eitt tækifæri, en hér var það síðasta tækifærið. Þeir notuðu það ekki og fórust með hinumóguðlegu. Þetta er lærdómsríkt.

Lot, kona hans og dætur, virðast líka hafa verið treg til að fara, því englarnir urðu að leiða hann, konu hans og dætur út úr borginni, því Drottinn vildi bjarga þeim, en varar þau við, að líta til baka.

Þessi hætta -- að líta til baka -- vofir yfir öllum sem í dag fá kallið til að fylgja Jesú og takast á við þá köllun,sem því getur fylgt.

Kona Lots stóðst ekki þá freistingu og leit til baka til að sjá eyðinguna á borginni. (Eða var það söknuður þess lifnaðar, sem hún var að yfirgefa, sem knúði hana til að líta til baka?) Það varð henni að aldurtila. Hún varð að saltstöpli segir í textanum. Það getur verið, að þetta sé líkingarmál, en lengra fór hún ekki.

En Dauðahafið, þar sem þessar borgir stóðu, er saltasta haf heimsins.

Þá var Lot eftir með dætur sínar tvær. Hann fær leyfi til að stoppa í lítilli borg, en það var greinilega ekki samkvæmt áætlum englanna. Lot hafði sitt fram með afleiðingum, sem sýna í næsta þætti, hve hið spillta hugarfar borgarbúa í Sódómu hefur verið búið að grafa um sig hjá dætrum Lots.

En Guð eyddi borgirnar á sléttlendinu, þar sem nú er Dauðahafið. Talið er, að í botni þess séu leifar þessara borga.

Lot og fjölskylda hans eru það treg í taumi, að englarnir verða að samþykkja að Lot fari til þessarar borgarmeð dætrum sínum.

Abraham sér um morguninn eitthvað sem líktist reyk, þar sem borgirnar voru. Guð eyddi borgirnar. Nafnið Sódóma er nú í hinum kristna og menntaða heimi táknrænt fyrir kynvillu undir heitinu sódómiskur.

Síðan fékk hún systur sína til að gera hið sama næstu nótt, og faðir þeirra var svo drukkinn, að hann mundi ekkert, þegar hann vaknaði morguninn eftir.

Þessi saga vekur spurningar um hvaðan þær hafa haft vínið. Hugsanlegt er, að það hafi þær haft með sér að heiman sem svaladrykk frá Sódómu. Svaladrykk verða menn að hafa á ferðalagi á þessum slóðum, og í Sódómu hefur sennilega verið drykkjusvall. Það er algengur fylginautur kynferðislegrar spillingar.

Sagan sýnir að nokkru leyti áhrif hinnar kynferðislegu spillingar, sem stúlkurnar höfðu séð fyrir sér í hinni spilltu borg og mannlega tilhneigingu til að afsaka gerðir sínar, því systrunum er ljóst að þetta athæfi hefði faðir þeirra aldrei drýgt með fullu viti.

Einmanaleiki og skyndileg einangrun frá mannlegu samfélagi er annar þáttur í falli þeirra. Lot er hér notaður sem viljalaust verkfæri til athafnar,sem hann hefði aldrei fengist til alls gáður. Það er algengur fylginautur drykkjuskapar.

Englarnir, sem drógu eða leiddu þau burtu, koma ekki meira við sögu. Þeir virðast hafa horfið, þegar þau voru komin á þann stað sem Lot kaus sér að stoppa á.

Abraham flutti sig þaðan til Suðurlandsins (þ.e. Negebóbyggðanna, sbr. 1. Mós. 12:9.) og settist að milli Kades og Súr og dvaldist um hríð í Gerar.

[Abraham endurtekur leikinn frá í Egyptalandi og kynnir konu sína sem systur sína (sbr. I. Mós. 12:10-20) af ótta um að verða drepinn af heimamönnum sem kynnu að ásælast hana. Enda kemur á daginn að Abímelek konungur ásælist hana. En Guð kemur skilaboðum til Abímeleks í draumi til þess að vara hann við.] ^{[Aths. 7-1]}