1. Mósebók

Köllun Abrams (Abrahams), 1.Mós. 12 1-3; hlýðni Abrams,12:4, umskurn Abrams, 17:24 eru hlýðnisþættir í lífi Abrahams,sem leggja grundvöllinn að sáttmála Guð við hann sem ættföður allra trúaðra, þ.e. þeirra, sem fyrir trú munu frelsat frá synd og eilífum dauða. En þó átti Abraham eftir að ganga í gegnum erfiðasta prófið.

Aldur þeirra hjóna var ekkert vandamál fyrir Guði. Það átti Guð líka eftir að sýna mörg hundruð árum seinna, þegar nálgast tók sá tími Guðs, sem hann frá upphafi stefndi að. Þá boðaði Gabríel, engill Guðs, barnlausum, giftum presti, sem var kominn á efri aldur og var að ljúka prestsþjónustutíma sínum, að hann og kona hans, Elísabet, sem fyrir löngu var komin úr barneign, að þau mundu eignast dreng, og hann ætti að láta hann heita Jóhannes. Frá þessu er sagt í 1. kap. í Lúkasarguðspjalli. Sá Jóhannes varð Jóhannes skírari, sem skírði Jesú og vígði hann þannig undir lífsstarf hans.

Þetta er er ekki spurning, heldur undrunar-fullyrðing hjá Söru. Sara hefur hlotið uppreisn, sérstaklega gagnvart kynsystrum sínum, ekki síst Hagar, ambátt sinni, sem nú hampaði Ísmael syni sínum og Abrahams.

Hér verður Abraham enn að treysta í blindni á orð Guðs, þótt honum sé það þvert um geð og hlýtur að hafa framkvæmt það með hryggð og sársauka í hjarta. En hann treystir á að Guð leysi vandann, því að Guð hefur gefið honum nýtt fyrirheiti um þennan dreng.

Þessi kona á samúð hugsandi, kristinna manna, en hún átti líka samúð Guðs.

Það hefur tekið Abraham sárt að yfirgefa drenginn og skilja við ambáttina, þar sem hún var móðir hans fyrsta barns. En Abraham hafði lagt málið í hönd Drotins og fulltreystihonum. Það sem er í hendi Drottins er öruggt.

Guð kom stúlkunniog barninu til hjálpar á undursamlegan hátt.

Drengurinn varð að miklum manni og ættföður mikillar ættar, því móðir hans fékk honum egypska konu og þau eignuðust mörg börn.

Þannig leysti Guð vandamál Abrahams gagnvart Söru og Ísak, syni fyrirheitisins, sem einnig er fyrsti drengurinn, sem umskorinn er átta daga gamall til sáttmálans við Guð, sem við köllum hinn gamla sáttmála, (þ.e. gamla testamentið).

[Abraham sýnir hér mikil klókindi með því að hann lætur sér ekki nægja að gefa Abímelek naut og sauði, heldur bætir hann við sjö gimbrum, eins og til fórnargjafar, til vitnis um að hann hafi grafið brunnin. Með því að klæða þennan gjörning í þennan trúarlega búning tryggir hann að Abímelek gangi ekki á bak orða sinna. BB]

Það er athyglisvert, að Abraham gróðursetur þennan runna til þess að nota hann síðar sem stað til að dýrka Drottin. Ef til vill eru þarna áhrif frá forfeðrum hans eða nágrönnum, því að meðal heiðingja er algengt að þeir dýrki guði sína við tré.